Ik maak me zorgen. Zorgen dat ik niet begrepen word. ‘Krommunicatie’ las ik ergens. Vandaar een stukje over ‘zo dicht mogelijk langs elkaar heen praten’. Of wilde je beweren dat communicatie altijd volgens het boekje gaat? Dus: zender, boodschap, kanaal, ontvanger … blabla. Vergeet het maar. Communicatie is als een grabbelton: puur geluk als je een keer begrepen wordt. Het idee dat ik mijn intentie zo kan verwoorden en ‘verbaren’ (in gebaren vatten) dat de ander dit in één keer uitpakt, oppakt en weer inpakt … een illusie! Waarom? Hier heb je drie redenen.
Ten eerste, we communiceren omslachtig, via een U-bocht. Ik zeg niet wat ik bedoel, maar probeer de ander te laten begrijpen wat hij zou moeten interpreteren, snap je? Nee? Ik ook niet. Dat brengt ons bij reden no. 2 waarom communicatie een lastig ding is. Kijk naar het woord communiceren en zoom in op het vetgedrukte. Wat lees je? … ‘uniek’, of opgeknipt: u & ik. Communiceren gaat eerst over u (de ander) en dan over ik (mijzelf). Eerst luisteren dan spreken. Zo zou het moeten … maar bij mij thuis kraait koning ‘ik’ haan. En dat leidt eerder tot commiknuatie. Ik nu. Ik nu. Mijn wereld wil slechts begrepen worden. Die van jou?
Dan zijn we automatisch bij de laatste reden. In wie is de mens in de eerste plaats geïnteresseerd? En in de tweede en derde plaats? Antwoord: in zichzelf. En daar wringt de schoen. Mooier kan ik het niet maken, wel duidelijker. Moeite met communiceren? Loop eens een tijdje mee in de schoenen van een ander. Zijn ze te krap? Kromme tenen zijn zo slecht nog niet. Dan wordt krommunicatie via commiknuatie op den duur (hopelijk) communicatie. Pijnlijk? Zeker, maar naast veel oefening en geduld, ontvang je gratis een paar ingegroeide teennagels. Dat gun je toch alleen jezelf?
